Tους Down δεν είχε τύχει να τους ξαναδώ, το "NOLA" είναι ένα τεράστιο μνημείο και σίγουρα μέσα στους αγαπημένους δίσκους του γράφοντος, αλλά λίγο τα μεγάλα διαστήματα που αφήνουν ανάμεσα σε κάθε τους κυκλοφορία, λίγο ότι το περσινό EP τους, "The Purple" ήταν μετριότατο με έναν θλιβερότατο Anselmo πίσω από το μικρόφωνο, είναι λίγος καιρός τώρα που έχουν πάψει να με απασχολούν ιδιαίτερα. Όταν όμως μιλάμε για live τότε αλλάζουν τα πράγματα. Οι Down, χωρίς πλάκα, γαμάνε τα πάντα πάνω στη σκηνή. Έχουν αδιάλλειπτη όρεξη, χτυπιούνται χωρίς σταματημό, διασκεδάζουν μεταξύ τους αλλά και με τον κόσμο και κάνουν ό,τι μπορούν για να περάσουμε όλοι καλά. Μπροστάρης σ' αυτό το μικρό πανηγύρι που έστησαν ήταν ο τεράστιος Anselmo. Μπορεί η φωνή του να μην θυμίζει τα μεγαλεία των δύο περασμένων δεκαετιών, αλλά ο τύπος είναι θηριώδης frontman. Εκτός του ότι η φωνή του τελικά μου φάνηκε αξιοπρεπέστατη (ειδικά στα σκισμένα ούρλιαζε σαν εικοσάχρονο πιτσιρίκι), κερδίζει και με τις βλακείες που λέει ανάμεσα στο κομμάτια. Σαν να έκανε stand-up comedy ήταν ο άτιμος και δεν χόρταινα να τον ακούω (ειδικά στη φάση προς το τέλος που ο κόσμος άρχισε να φωνάζει ρυθμικά το όνομα του συγκροτήματος, γυρνάει και λέει ο αθεοφόβος «shut the f*ck up, you are not in a f*cking Skid Row concert», κάνοντας πολύ κόσμος να ξεκαρδιστεί Σε άλλες περιπτώσεις κοπάναγε το μικρόφωνο πάνω στο καραφλό του κεφάλι γεμίζοντάς το αίματα μετά από ένα σημείο, ρευόταν, παρίστανε τον χριστό με το μικρόφωνο γύρω από το κεφάλι του σαν ακάνθινο στεφάνι (παραπέμποντας και στο εξώφυλλο του "NOLA" - μόνο το τσιγάρο του έλειπε), παραμόρφωνε τη φωνή του όπως ήθελε, αυτοσαρκαζόταν διαρκώς και γενικότερα ο τύπος ήταν ο ορισμός της απόλαυσης.